69

Kardeşleri Yûsuf'un huzuruna girince, kardeşini kendine çekti:

"Gerçekten ben senin kardeşinim; onların yaptıklarından üzülme” dedi.

"Kardeşleri Yûsuf'un huzuruna girince, kardeşini kendine çekti” yani onu bağrına bastı, yemeğe götürdü yahut eve aldı.

Rivâyete göre onları misafir etti, ikişer ikişer oturttu, geriye Bünyamin tek kaldı. O da ağladı: Eğer kardeşim Yûsuf hayatta olsa idi benimle beraber otururdu, dedi. O da onu kendi sofrasına oturttu, sonra da: İçinizden her iki kişi bir odaya çekilsin. Bunun ise ortağı yoktur, o da geceyi benim yanımda geçirsin, dedi ve ona: Telef olan kardeşinin yerine ben senin kardeşin olmamı ister misin, dedi? O da: Senin gibi kardeşi kim bulur, ancak sen Ya'kûb ile Rahü'den doğmadın ki, dedi? Yûsuf ağladı, kalktı boynuna sarıldı ve:

"Ben senin kardeşinim; üzülme” bu da iftial babmdandır, bu'stan'dır ki, üzülmek manasınadır "onların yaptıklarından” geçmişte bize yaptıklarından.