109 - KÂFİRÛN SÛRESİ

Mekke devrinde nâzil olup, 6 Âyet-i kerîmedir.

Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın ismiyle başlarım.

1

De ki: “ ey kâfirler!

2

Ben şu anda sizin tapmakta olduğunuz şeylere, putlara tapmıyorum.

3

Siz de şu anda benim ibâdet etmekte olduğuma -ki, o da tek olan Allahü teâlâ'dır- ibâdet ediciler değilsiniz.

4

Ve ben ileride sizin taptıklarınıza tapacak değilim.

5

Sizler de ileride benim ibâdet ettiğime ibâdet ediciler değilsiniz. Allahü teâlâ, onların îman etmeyeceklerini biliyordu.

 “ma” lâfzının Allahü teâlâ üzerine kullanılması, “mukabele “yolu üzeredir.

6

Sizin dininiz, şirkiniz size, benim dinim, İslâm, banadır. “ Bu, onlarla harbetmekle emr olunmadan evveldi.

Âyet-i kerîme’de geçen “ dini “ lâfzındaki izafet ya'sını, Kurra-i seb'a vakıf ve vasıl hallerinde hazfetmişlerdir. Ancak Ya'kub, her iki hâlde de onu yerinde bırakmıştır.