111 - TEBBET SÛRESİ

Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın ismiyle başlarım.

1

Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) kavmini çağırıp şöyle der: “Ben sizi şiddetli bir azâbdan önce uyaran biriyim“ Bunun üzerine amcası Ebû Leheb, “yok olasın, bizi bunun için mi çağırdın? ” deyince şu âyetnâzil oldu. Ebû Leheb'in elleri kendisi hüsrana uğrayıp kurusun! Ve kendisi hüsrana uğrayıp kurudu da.

Âyet-i kerîme’de mecaz yoluyla Ebu Leheb'in kendisi iki el ile ifade edildi. Çünkü birçok işler iki el ile yapılır, Birinci "Tebbed (Bed)dua cümlesidir. İkincisi ise haber cümlesidir. Nitekim "Allah onu yok etsin, zaten yok oldu da" denilir.

2

Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Ebû Leheb'i azâb ile tehdit edince, Ebû Leheb şöyle dedi, “ eğer kardeşimin oğlunun dediği şey doğru ise, çoluk çocuğumu ve malımı fidye olarak verip azâbtan kendimi kurtarırım“ Bunun üzerine şu âyet indi. Ne malı fayda verdi ona, ne kazancı çocuğu.

Âyet-i kerîme’de geçen ”eğna" fiili “yuğni" (fayda vermeyecek) mânâsındadır.

3

O, bir alevli ateşe alevlenmiş ve tutuşturulmuş bir ateşe girecektir. Bu isim neticede künyesi olmuştur. Çünkü yüzü kırmızı alevle ışıldayacak.

4

Karısı Ümmü Cemil de dikenli odun hammalı olarak. Ebû Leheb'in karısı, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in yoluna hurma dikeni atardı.

Âyet-i kerîme’de geçen “Vemreetuh" "Yesla" fiilindeki zamir üzerine atfedilmiştir. Araya meful ve sıfatının girmesi bunu caiz kılmıştır.

5

Boynunda lifden bükülmüş bir ip olduğu hâlde.

Âyet-i kerîme’de geçen “ hammale" kelimesi ref ve nasb olarak okunmuştur.

Bu cümle "İmree" kelimesinin sıfatı olan "Hammalete'l hateb'den hal'dir. Veya mukadder mubteda'nın haberidir.