27

"Ona: "Gir şu Cennete!" denildi. O: "Keşke benim kavmim, Rabbimin, beni bağışladığını ve beni ikrama mazhar olanlardan kıldığını bilseydi!" dedi."

Habîb Neccar'ın kavmi onu öldürdüklerinde, diğer şehitler için olduğu gibi kendisi için de Cennete girmek ikramı olarak böyle denilmişti.

Diğer bir görüşe göre ise, kavmi, kendisini öldürmek istediklerinde Allah (celle celâlühü), onu Cennete kaldırdı. Hasen-ı Basrî böyle demiştir. Katâde'den rivâyet olunduğuna göre, Allah, onu Cennete koydu ve o, hâlâ Cennette diri olup Cennet nimetlerinden faydalandırılmak tadır.

Bir diğer görüşe göre ise, kendisine söylenen bu kelâm, Cennete girme ve Cennet ehli olduğu müjdesi anlamındadır.

Habîb Neccar'ın, kavminin, kendi halini bilmesini temenni etmesi, kendisi hakkında olduğu gibi, kavminin de, küfürden tevbe edip îman ve itaate girmek suretiyle bu saadeti kazanmalarını teşvik içindir. Bu davranış biçimi, şahsî öfkesini bastırıp düşmanlarına karşı merhametli olmak yolunu seçen velilerin davranış biçimidir. Yahut anılan temennisi, kavminin, büyük bir hata içinde olduklarını, kendisi ise hak üzere olduğunu ve kavminin, kendisine olan düşmanlıklarının, ancak kendisine saadet getirdiğini bilmeleri içindir.