6

Şüphesiz cahiliye döneminde

insanlardan bazı erkekler, cinlerden bazı erkeklere sığınırlardı da... Bu âyetten anlıyoruz ki, insanlar gibi cinlerin de dişileri var. Çünkü onların erkekleri var ve iirüyorlar. Öyleyse kadınları da var. Ama İblis ve züniyeti görülmediği gibi onlar da görülmezler.

Tefsirciler şöyle demişlerdir: ”Araplardan birisi ıssız bir vadide geceleyip de korktuğunda: ’Ey Allah'ım! Halkının alçak ve beyinsizlerinin şerrinden, şu vadinin efendisine ve büyüğüne sığınırım,' der ve sabaha kadar emniyet içerisinde geceyi geçirirdi. Onlar da bu niyazı duyunca kibirlenirler ve: 'İnsanlara ve cinlere efendi olduk,' derlerdi. İşte şu söz buna işarettir."

Bu adamlar,

onların cinlerin

azgınlıklarını artırırlardı. Yani onların kibirlilikleri, azgınlıkları ve beyinsizlikleri arttı. Azgınlık diye ifade ettiğimiz ”rahek" kelimesi, birçok mânâya gelir; beyinsizlik, şer ve zulüm yapmak da bunlardandır. Âyeti şu şekilde anlamak da mümkündür: ”Cinler, kendilerine sığınanların sapıklıklarını artırdılar. Çünkü onları kendilerine sığınacak derecede yoldan çıkardılar. Onlara sığınıp da kendilerini emniyette hissedince bunun cinlerden olduğunu zannettiler. Şeytanlara itaata daha çok yöneldiler ve onların vesveselerini daha çok benimseyerek kabul ettiler.

Kerdem b. Ebî Sâib el-Ensârî (radıyallahü anh)'nin şöyle dediği rivayet edilmiştir: ”Babamla birlikte bir ihtiyaç için Medine'ye doğru yola çıktık. -Bu, Hazret-i Muhammed'e Peygamberliğin verildiği, Mekke'de ilk zamanlardı.- Uyku beni bir koyun çobanının yanına götürdü. Gece yarısı olunca kurt geldi ve sürüden biri kuzu yüklendi. Çoban: ’Ey vadinin idarecisi! Komşunu gözet,' dedi. O esnada kendisini görmediğimiz birisi şöyle seslendi: ’Ey kurt! Onu serbest bırak.' Peşinden kuzu gelip sürüye girdi. Onun üzerinde herhangi bir diş izi yoktu. Allah da Rasûlüne Mekke'de bu âyeti indirdi." (1)

1- Hadisi İbn Münzır, İbn Ebî Hâlim ve Taberanî tahrîc ettiler. Bkz. Suyûtî, ed-Dürrü'l-Mensûr, 6/271.