11

“Allah iman edenleri de elbette bilir, münafıkları da elbette bilir.”

Bu âyet-i celile Ayyaş ibn Rebia hakkında nazil olmuştur: Bu müslüman olup Mekke'den Medine'ye hicret etmiştir. Müşrik olan annesi, oğlunun müslüman olduğunu ve Medine'ye hicret ettiğini duyunca çok üzülür, o dönüp gelinceye kadar yememeye ve içmemeye yemin eder. Ayyaş'in anne bir, Ceh "ibn Hişşam ile Haris ibn Hişşam adında iki kardeşi vardı. Annelerinin feryadı üzerine Haris Ebu Cehil ile Ayyâş'ı Medine'den geri getirmek için yola çıkarlar, O daha Peygamberimizin yanına ulaşmadan Medine'de bulurlar, annesinin durumunu kendisine izah ederler ve alıp geri getirirler. Annesi oğlundan intikam almak için ellerini ve ayaklarını demir zincire vurur ve «Allah'a yemin ederim ki, Muhammed'in dininden dönmedikçe ellerini ve ayaklarını çözmem” der. Ayyaş da annesinin teklifini kabul ederek dinden çıkar ve küfre girer. Bunun üzerine Allahü teâlâ bu âyet-i celileleri inzal ederek şöyle buyurur: «insanın arasında öyleleri de vardır ki: «Allah'a inandık» derler. Ama Allah uğrunda bir eziyete uğratılınca insanların eziyetini Allah'ın azabı gibi tutarlar. Rabbinden bir yardım gelecek olursa da and olsun ki: «Doğrusu biz sizinle beraberdik» derler. Allah herkesin kaide olanları en iyi bilen değil midir? Allah iman edenleri de elbette bilir, münafıkları da elbette bilir.» Hakiki iman sahipleri dininden asla dönmezler, münafıklar ise en küçük bir tehlike karşıla dinlerinden hemen dönerler.