24

«Bunun üzerine kavminin ona cevabı sadece: Onu öldürün veya yakın, demek oldu. Ama Allah onu ateşten kurtardı. Doğrusu bunda inananlar için ibretler vardır.»

ibrahim (aleyhisselâm) kavmini imana davet edip Allah'tan başkasına ibadet etmemelerini söyler. Bunun üzerine kavmi kendisine düşman kesilir. Puta tapmaktan asla vazgeçmezler. İbrahim (aleyhisselâm)'in kavmi puta tapmaktan vazgeçmedikleri gibi, onu aralarında da görmek istemezler ve yok etmek için aralarında istişare yaparlar ve neticede yakmaya karar verirler. O, Allah Resulü, kavminin kendisi için hazırlamış olduğu tuzağa aldırmayarak onları imana, kurtuluşa ve Allah'a ibadete davet eder. Onu yakmaya karar veren kavmi büyük bir odun yığını yaparlar, onu tutuştururlar ve İbrahim (aleyhisselâm)'i yüksek bir yerden içine atarlar. Ateşe atılacağını bildiği halde en küçük bir tereddüde kapılmayan o yüce Peygamber, Allah uğrunda ateşe atılmanın sevincini yaşar ve Cebrail'e “Allah'la benim arama girme” diyerek sevincini izhar eder. Kavminin gözleri önünde ateşe atılır, o ateş Allah dostuna gül bahçesi oluverir. Alevleri semaya yükselen ateşin gül bahçesine döndüğünü gören kavmi hayrete düşer, onlar bu işin sırrını çözemezler. O, Allah uğrunda ateşe atılmanın mükâfatını biliyordu. Allah yolunda mücadele edenlerin emekleri elbette boşa çıkmayacaktı. Yüce Allah kâfirlerin gözleri önünde dostunu yakar mı? Elbette yakmaz. Ateşin İbrahim (aleyhisselâm) için gül bahçesi olduğunu gören Lût derhal iman eder. O yüce Peygamber ateşten selâmetle çıkar ve kavmine şöyle der: «Dünya hayatında Allah'ı bırakıp aranızda putları dostluk vesilesi kıldınız. Sonra da kıyamet gününde birbirinize küfreder ve karşılıklı lanet okursunuz. Varacağınız yer ateştir, yardımcınız da yoktur.»