49

«insana bir zarar dokunduğu zaman, bize yalvarır. Sonra kendisine tarafımızdan bir nimet verdiğimiz vakit: 'Bu, bana ancak bilgimden dolayı verilmiştir' der. Hayır, o bir imtihandır, fakat çokları bilmezler.»

İnsana bir musibet, bir zarar, bir hastalık geldiği zaman, hemen Rabbine yalvarmaya başlar. Sonra bu musibet, bu belâ, bu hastalık kendisinden giderilip, yerine bir nimet verildiği vakit, önceki yalvarmalarını unutur «bu, bana ancak bilgimden dolayı verilmiştir, ben buna lâyıktım» diyerek nankörlük eder. Hayır, bu bir imtihandır. Allahü teâlâ, kullarını böyle musibetlerle dener, bakalım bu musîbetlere sabır mı edecekler, yoksa isyan mı edecekler diye imtihana tâbi tutar. Arkasından da nimetlerini verir ki, bu nimetlere şükür mü edecekler, yoksa nankörlükte mi bulunacaklar diye yine onları imtihan eder. Şükredenlerin nimetini artırır, nankörlük edenlerinkini ise alır. Fakat çokları bunu bilmezler. Bundan dolayı kendilerine verilen nimetlere karşı şükretmezler, bu, nimetlerin kendi bilgilerinden dolayı verildiğini zannederler. Halbuki bütün nimetleri kullarına veren, Yüce Allah'tır. Öyleyse verilen nimete şükür vâcibtir.