TEBBET SÛRESİ

Keremli Mekke'de inmiştir. Beş âyettir.

1

"Ebu Leheb'in "iki" eli kurusun. Kurudu."

Bu sûre-i celilenin nüzul sebebi şöyledir: Rasuluîlah (sallallahü aleyhi ve sellem)'e "Kabileni, akrabanı korkut" (Eş-şuara:214) âyet-i kerîmesi gelince Rasuluîlah (sallallahü aleyhi ve sellem) Kureyş'i ve akrabasını bir yere topladı. Onları Hak dine davet etti. İçlerinden amcası Ebu Lehep: "Bizi bunun için mi çağırdın?» dedi. Bunun üzerine bu sûre-i celîle nazil olmuştur. Çağırması şöyle oldu: Arapların âdeti üzere önemli bir husus ilan edileceği zaman Safa tepesine çıkılır (Esbâhân) diye bağırılırdı. Onlara "siz şimdi (Lâilahe illallah) deyiniz. Ben de Allah katında sizin lehinize şahitlik edeyim" dedi. Kabullenmediler. Hatta hiç ummadığı amcası Ebu Lehep ağzını bozdu. Sûre indi. "Ebu Lehebin kendisi helak oldu, kaybetti. Tevhidi inkâr etti. Rasûlümüze inanmadı." Onun asıl ismi "Abdiluzzâ" idi. (Uzzanın kulu) demektir. O adla anmadı künyesi "Ebu Leheb" diye andı. Çünkü onun eşi-evlâdıyla son varacağı yer cehennemdir. "Ebuleheb" (alevin babası) demektir. Onun ismine benzetilerek şerlilere "Ebuşser" (şerrin babası), hayırlılara da "ebulhayr" (hayrın babası) denilir.